ZWANGERSCHAPSUPDATE: IT’S A GIRL!

Een jongen of een meisje? Ik vond het al bijna net zo spannend als de zwangerschapstest en de eerste echo! Wat gaat het worden? Een roze wolk, haartjes vlechtjes en samen koekjes bakken of een blauwe wolk met legokastelen en voetbaltrainingen? Allebei even leuk, maar toch vond ik het zó spannend! “Hoe kan je nou zo rustig zijn? Ben je dan echt helemáál niet zenuwachtig?” vroeg ik aan Berry toen we onderweg waren naar de pret-echo. “Nee, waarom? Het maakt toch niet uit wat het wordt, we vinden het toch allebei leuk, waarom zou ik dan zenuwachtig zijn?” Tsja, lekker nuchter. Ik kon denk ik gewoon niet wachten om leuke kleertjes te kopen en met de babykamer aan de slag te gaan. Mijn telefoon en Pinterest stond vol met leuke jongens- en meisjes ideeën, ik kon de spanning gewoon niet meer aan. Ik moest het gewoon nú weten haha!

Ik had zelf een licht voorgevoel dat het een meisje zou zijn. Dat had ik een paar keer gedroomd, maar verder was dat gevoel eigenlijk nergens op gebaseerd. Berry was er van overtuigd dat het een jongen zou zijn. Als ‘ie de baby zag bewegen op de echo vond ‘ie dat het gewoon écht een jongen was. Daarnaast werden er om ons heen alleen maar meisjes geboren, dus er moet toch weer een keer iemand een jongen krijgen. Dus dat zijn wij dan, dacht ‘ie. Als ik de lijst met bakerpraatjes afging over een ronde- of puntbuik, een mooie of slechte huid, zin in zoet of hartig, vrolijk of humeurig, dan zat er geen overtuigend antwoord voor een jongen of meisje in, dus daar werd ik ook niet veel wijzer van…

Op naar de pret-echo. Wat was het leuk om ons kleintje weer te zien op de echo! De laatste keer (ruim 11 weken zwanger) was het nog een klein frummeltje in een grote baarmoeder, nu (ruim 15 weken zwanger) nam de baby mijn hele baarmoeder al in beslag. Wat gaat dat snel! We hadden aangegeven dat we tijdens de echo nog niets wilden weten, want we wilden er thuis met z’n tweetjes een speciaal moment van maken en samen een confetti-kanon openknallen. Basma, die de pret-echo uitvoerde, zou het ons daarom vertellen als we even onze ogen dicht moesten doen voor het geval we misschien zelf iets op de echo konden zien. Maar ons kleintje maakte het niet makkelijk en lag met de beentjes over elkaar en met de navelstreng om het been én over het geslacht. Basma zei dat, ondanks dat de baby er niet zo goed voor lag, ze het wel al goed had gezien en het zeker wist Ze kon op dit moment alleen geen goede foto voor ons maken zodat we het later zelf ook duidelijk konden zien. Ze raadde me nog aan om te gaan plassen en om wat te lopen en te wiebelen, maar dat maakte de kleine niets uit, die lag wel lekker zo! Niets aan te doen natuurlijk, als ze het maar zeker wist haha!

Ik had daarna eerst nog een controle-afspraak bij de verloskundige, dus we moesten nog héél even geduld hebben… maar eenmaal thuis renden we meteen met de confetti-kanon naar de babykamer, die nu nog helemaal leeg stond, om hem daar samen open te knallen. Oké, hoe moet dat ding open? Draaien? Er moet eerst nog folie vanaf. Welke folie? Huh? Is dit het? Nee, geef maar aan mij! Nee, ik weet het al! Zo waren we eerst nog even aan het prutsen met de confetti-kanon. Toen dat stomme folie-ding er eindelijk af was was het tijd om te knallen! 3…2…1… Boem! ROZE! EEN MEISJE! Springend, lachend, huilend en knuffelend stonden we midden in de babykamer… we krijgen gewoon een meisje, een mini-me! WAAUUW, wat is dit leuk!

Een paar dagen later hebben we een klein Gender Reveal-feestje georganiseerd. Het hele huis was roze en blauw versierd, inclusief bijpassende hapjes en ik had een grote box gemaakt en deze gevuld met roze ballonnen. De gasten moesten uiteraard in roze of blauw verschijnen en de meningen over of het een jongetje of meisje zou worden waren redelijk verdeeld. We vonden het achteraf ook echt heel leuk dat we zelf al wisten welke kleur ballonnen er in de doos zaten. Nu hebben we al een fijn moment gehad met z’n tweetjes en konden we iedereens reactie goed zien! Zooo leuk, wat waren ze allemaal blij!